Praksa Danila Milovanovića proizilazi iz posmatranja svakodnevnih socijalnih dinamika i njihovih vizuelnih manifestacija u javnom prostoru, koje umetnik razume kao neposredan odraz stanja društva i duha vremena. Svoje ideje uglavnom realizuje u obliku efemernih intervencija i performativnih akcija u javnom prostoru. Kroz jednostavne gestove koje deluju poput suptilnih smetnji i/ili nelogičnosti u ustaljenom uređenju javnog prostora, umetnik ukazuje na ukorenjene simptome potrošačkog društva i konfliktan odnos između čoveka i prirode. Milovanović se bavi globalno aktuelnim temama polazeći od svog lokalnog okruženja, često koristeći humor i satiru kao izražajna sredstva. Izbegavajući spektakl i komodifikaciju gorućih tema, on neposrednim, dostupnim jezikom podstiče pojedinca na aktivno delovanje u društvu. Iako svojim radovima često stupa u polje društvenog aktivizma, Milovanović vešto neguje poetičnost umetničkog izraza, što ga svrstava u kategoriju takozvanog „artivizma”, odnosno umetničkog aktivizma.

U Umetničkom prostoru U10, Danilo se predstavlja izborom intervencija i manjih radova nastalih u proteklih šest godina. Veći deo postavke čine dela koja se bave vizuelnim zagađenjem javnog prostora, tragajući za likovnim potencijalima ove pojave. Najočiglednije primere nalazimo u seriji fotografija kojom umetnik oponaša vizuelne manifestacije iz javnog prostora prevodeći ih u umetničke artefakte. Milovanović se fenomenom oglasa kao oblikom komuniciranja u javnom prostoru bavi kroz akciju uklanjanja oglasnih postera iz javnog prostora, nakon čega ih reciklira i potom papirnu masu vraća na lokacije sa kojih su posteri bili odstranjeni. Na ovaj način posterima oduzima njihovu esencijalnu vrednost – informaciju – transformišući ih u materijalne naslage koje nastavljaju da postoje u javnom prostoru kao nekakve apstraktne optičke smetnje.

Za razliku od oglasa, čija je svrha širenje informacija o javnim događajima, termin reklama povezujemo sa privatnim interesom. Primere privatnih interesa unutar javne sfere umetnik pronalazi u brendiranju osnovnih životnih namirnica, kao što su hrana i voda. Na komodifikaciju vode reaguje tako što sakuplja prazne ambalaže, uglavnom iz turističkih zona grada, nakon čega ih upotrebljava kao medij za umetničku intervenciju. Flaše puni vodom iz fontane, koja u nedostatku tekuće vode prestaje da radi i postaje statična instalacija sa snažnim metaforičkim nabojem. Po sličnom principu skuplja nalepnice sa voća iz samoposluga i lepi ih na još uvek nezrele plodove na drvetu, koji vremenom sazrevaju i padaju na zemlju kao „gotovi proizvodi”. Motiv konzumiranja prirode se provlači i kroz intervenciju oblikovanja divljeg rastinja po uzoru na geometrijski oblikovano žbunje, prilagođeno kulturno uslovljenim, dekorativnim standardima čoveka.

Dela Danila Milovanovića odlikuju procesualnost i ponavljanje, što naročito dolazi do izražaja u radovima koje možemo da razumemo kao urbanu varijantu land art-a. Milovanović tako, na primer, pronalazi prečice, nastale hodom po travnatim površinama, te neposredno uz njih, na istom travnjaku, vijugavim hodanjem napred-nazad stvara novu stazu, koja se opire logici funkcionalnosti. Upravo to postaje njen smisao – suprotstavljanje ustaljenim pravilima i ispitivanje kulturnih automatizama. Kroz akciju sakupljanja suvog lišća tokom jeseni, te njegovog vraćanja pod drveće u kasno proleće, umetnik humoristično odgovara na fenomen klimatskih promena, kreirajući „prirodnu” pometnju.

Razigranost i rasterećen pristup koji odlikuju radove Danila Milovanovića brišu granicu između umetničkog izražavanja i građanske odgovornosti. Izložba tako nije samo uvid u njegovo stvaralaštvo već, pre svega, poligon ideja koje nas navode na razmišljanje o percepciji društvenih mehanizama, koji kroje našu svakodnevnicu.