Stvaralački proces Milice Popović zasnovan je na ideji da se prizor ne oblikuje putem racionalnog, tradicionalnog pristupa, jer se na taj način ograničava umetnički postupak. Ideja je da se dati prizor iskoristi kao okidač za eksploziju više značenja i tumačenja. Milica akcenat ne stavlja na predložak, niti na krajnji rezultat, već na sam čin koji definiše kao potragu za novim rešenjem u vidu slike višestrukih značenja. Tokom potrage za adekvatnim odnosom forme i sadržaja, Milica od bezbroj mogućih kombinacija bira jednu. Svaki čin koji se desi tokom dugog procesa stvaranja biva zabeležen kao jedan sloj na slici, zbog čega je dubina, odnosno, slojevitost koja se uspostavlja u slici, od velike važnosti. Forma je otvorena, i nastavlja da se otvara. Ona više nije forma stvorenog dela, već forma stvaralačkog čina, to jest, forma kao proces, a ne forma kao gotov proizvod. Imajući to u vidu, gotova slika se može posmatrati kao prikaz krajnjeg stepena oslobođenja od vidljivog. Slika treba da prevaziđe čulno i vizuelno, i da predstavi potragu za meta dimenzijama, odnosno, potragu za nevidljivim i nemanifestovanim.

Reč drama na grčkom jeziku etimološki proizilazi od reči raditi, delati. Drama je ono što se radi i izvodi na platnu, koje je okrenuto ka posmatraču kako bi ga pozvalo da se uključi u još uvek nedovršen proces. Uloga posmatrača zato nije pasivna, već se on postavlja u sličnu poziciju u kojoj se nalazio umetnik. Pojedinac bi trebalo da posmatrajući oslobođen, a ne konkretan prikaz, oseti sebe kao deo procesa nastanka slike. Akcenat se tako ne stavlja na estetsko konzumiranje slike, već na aktivan stvaralački čin. S tim u vezi, svojim prisustvom pojedinac dovršava delo, ali slika i dalje predstavlja događaj.