|
15 – 28. april
Baloni od sapunice
Na prvi pogled, može nam se učiniti da serijom slika na aluminijumskim pločama Lidija Delić ulazi u polje apstrakcije. Ali izbor boja i podloge, struktura slike i sama postavka nas navode da tragove značenja tražimo na drugom mestu. Autorka nas poziva da zaronimo unutar slike, zavodi nas naznakama skrivenih nebeskih pejzaža ali nas onda konfrontira sa gotovo hemijski veštačkom ljubičastom, purpurnom koja se legano preliva u pastelno da bi u pojedinim segmentima površine izbijala hladna aluminijumska srebrna poput ogledala koje nam se podsmeva. Autorka duhovito rad naziva Baloni od sapunice i sugeriše nam direktni izvor inspiracije. Postavljene na stolove tako da površina može da reflektuje svetlosne promene prostora, slike nas uvlače u igru posmatranja, prelamanja svetlosti, prelivanja boja i potrage za formom koja nam izmiče.
Nemanja Lađić pak, u radu Sightseeing, kreće iz potpuno drugačije analitičke pozicije. Istražujući polje percepcije on strukturalno dekonstruiše prizore, razara ih na segmente, frejmove, pa ih zatim izgrađuje akumulacijom delova slike, ili je možda tečnije reći akumulacijom velikog broja slika koje grade tri, nikad u potpunosti saglediva, pejzaža. Vidno polje posmatrača okupirano je nastajanjem i nestajanjem, pretapanjem, preslikavanjem, poništavanjem i nagomilavanjem frejmova i nizova frejmova koji formiraju prepoznatljive ali nestabilne prizore. Sastavni deo ovog, tehnički do perfekcije izvedenog istraživanja jeste i dinamika protoka slike, vreme akumulacije i trajanje prizora. Lađić imenuje izložbu One second per second (jedan sekund u sekundi) i autoritativno uvodi pojam vremena u interpretaciju izložbe u celini. Šta implicira protok vremena jedan sekund u sekundi? Sam autor
tvrdi: preklapanje objektivnog i subjektivnog vremena. Upravo taj odnos subjektivnog i objektivnog, realnog i nadrealnog, Lađić dalje razrađuje u radu Park. Mirna, dokumentarno zabeležena situacija parka sa ponekim šetačem, prožeta je koninuiranim prelazom balona od sapunice po sredini kadra. Ujednačenim ritmom sa kraćim pauzama, jedan za drugim, baloni se kreću horizontalnom putanjom s desna na levo. U savršenoj harmoniji sa ambijentom baloni generišu suptilne transformacije slike po kojoj se kreću. Ova, na izgled izuzetno jednostavna intervencija, proizvodi efekat metafizičkog pejzaža koji nas hipnotiše.
Šta je dakle ključ za čitanje/gledanje ili ako baš insistirate za razumevanje radova prikazanih na izložbi. Bilo da se udubimo u igru asocijacija zagledani u bojene površine Balona od sapunice Lidije Delić ili se prepustimo hipnotičkom dejstvu rada Park Nemanje Lađića ili se pak zainatimo da pogledom obuhvatimo predeo koji se konstantno transformiše u radu Sightseeing izloženi smo nekad suptilnim a nekad intenzivnijim vizuelnim stimulansima koji destabilišu pojam realnog. Percepcija posmatrača klati se na granici subjektivnog i objektivnog, jedne sekunde u sekundi i tri skunde u sekundi. I upravo ta vrata koja nam otvaraju autori izložbe, sugestija nadrealnog kao teme, nudi bezbroj različitih interpretacija i utisaka ali ukazuje i na jednu zanimljivu pojavu na sceni čiji budući razvoj treba budno pratiti.
Tekst: Milica Pekić
Fotografije: Boris Burić, Dunja Trutin i Nemanja Lađić