Slike Nikole Grozdanovića artikulišu lepotu svakodnevnog. Spojem intezivnih boja i dubokih nijansi crne njegovi radovi na daskama, lesonitima, platnima i papirima pružaju nijansirani društveni kontekst tako što koristi poznate označitelje i ispituje šta znači biti svedok privatnih, uobičajenih trenutaka. Nikola je svoju umetničku praksu započeo kao slikar koji se pretežno služio ekspresivnim jezikom široko shvaćenog neoenformela. Izložbom „Zubala” iz 2012. godine, upravo u Umetničkom prostoru U10, dobija širu prepoznatljivost kao autor koji nastavlja tradiciju neoekspresionizma osamdesetih, oslanjajući se na pokrete kao što su Neue Wilde u Nemačkoj ili transavangarda u Italiji, a možda i najviše na španskog umetnika Migela Barsela. Danas, jedanaest godina kasnije, njegov umetnički izraz uzima iznenađujući obrt ka figurativnim kompozicijama i portetima koji zrače intimnošću u hromatskim sklopovima koji se odvažno igraju svetlom.

Emocija Nikolinih „Ljudi” zadržava se u njihovom pogledu koji nas fiksira. Na slici „Otac” (sve slike naslikane 2022. godine) figura u udobnoj fotelji samouvereno gleda ka nama dok izvor svetlosti koji ne vidimo obasjava njegovo lice i prostor koji odiše tišinom. Slika „Mare” prikazuje umetnikovog prijatelja u radnom odelu sa cigaretom u rukama koji nam se prijatno osmehuje. Prostor oko njega, naslikan ekspresivno slojevima šmirglane boje, negira perspektivu i na prvi pogled priziva Nikolin prethodni umetnički pristup, ali istovremeno neodoljivo asocira na zid od cigle čime se stiče utisak da umetnik apstrakciju sada koristi sa narativnim ciljem. Podatak da Nikola gotovo svako leto provodi u Crnoj Gori, prodajući suvenire na plaži u Rafailovićima, bi nam bio krajnje nevažan da dobar deo slika ne beleži upravo to – život u kampu i polulegalno poslovanje. Na slici „Kradljivci svetla”, dve figure vrlo ležerno kradu električnu energiju iz bandere kako bi osvetlili svoj improvizovani štand. Na slici „Zoki”, ponovo pogledom uperenim u nas, prikazan je čovek u prikolici koju, po principu uradi sam, koristi za „vetrenje” kobasica.

Na ovoj izložbi Nikola uvodi još jednu novinu u svojoj praksi, a to je instalacija u vidu zeleno oslikanih bubnjeva u sredini izlagačkog prostora. Otvaranje izložbe prati i muzički performans u kom će on svirati zajedno sa svojim prijateljima, muzičarem Pavlom Popovim i sa autorom ovog teksta.

Nikolina slojevitost društvenih artikulacija odražava specifičnu sposobnost figurativnog slikarstva da izvede i prikaže složene senzibilnosti. Okolnosti istorijskog i savremenog, društvenog i intimnog prepliću se kroz Nikolinu seriju radova „Ljudi” i prikazuju današnji svet sa promišljenom mirnoćom bez tendencije za velikim i pretencioznim zaključcima.

Tekst: Nemanja Nikolić

Fotografije: N. Ivanović